Voor de derde keer op rij zei Richard het consult af. Bij navraag wat de reden was, kreeg ik een verdrietige mail. De kat was dood, hij moest rouwen. Bij de vierde keer had zijn moeder onvoorzien haar verjaardagskoffie verschoven naar onze dag en daar kon hij niet wegblijven, sterker nog, hij moest meehelpen met de boodschappen halen. Druk, deze man, veronderstelde ik, want eerdere afzeggingen hadden te maken met deadlines op het werk. Een vijfde keer kwam niet, zo leek het.
En toch, de eerste nieuwe poging was 3 jaar later. Ik had de afspraak op zondagochtend voorgesteld. 48 uur van tevoren kwam zijn appje dat het toch niet uitkwam. ”Tot over drie jaar dan, Richard, of over vijf”, zei ik, ”wat jij wilt.”
Hij kwam toch maar, die zondag, een mooie man met een wat gebogen hoofd. Van mij hoefde hij niet gegeneerd te zijn, schuld en schaamte zijn maar verzinsels. Daar heeft iedere bezoeker al een overvloed van.
Net voor hij wegging keek hij me voor het eerst echt en recht aan, en zei: “Al die keren van afzeggen had ik smoezen klaar, ik durfde je gewoon niet onder ogen te komen met mijn stomme verhaal. Ik had helemaal geen kat en mijn moeder leeft al 10 jaar niet meer. Op een gegeven moment durfde ik helemaal geen contact meer op te nemen. Je weet niet half hoe ik er tegenaan heb zitten hikken om toch een afspraak te durven maken.”
Ik knikte en bedankte hem voor zijn eerlijkheid. En toen kwam de spijt uit zijn ogen druppen. ”Waarom heb ik al die jaren gewacht, en waarop? Ik voel me juist opgelucht door dit gesprek!”
“Wantrouwen, misschien? Liever alleen blijven dan tevoorschijn komen met hoe fout je zou kunnen worden gevonden? Dit is precies de knoop die doorgehakt moest worden. Uit gewoonte zal die knoop nog wel wat keren terugkomen, en iedere keer zal je hem van nu af aan ontwarren, net zo lang tot er vertrouwen voor in de plaats is gekomen, als een spontane gewoonte. Je hebt nu heel goed het verschil gevoeld. Je bent begonnen, in verbinding met jezelf, en dat is het belangrijkste.”
Ik zag weer tranen. “Fijn dat je toch gekomen bent. Wil je verdergaan en een overeenkomst aangaan, dan zullen we allemaal ons stinkende best doen om je te steunen in dit proces. Je hoeft je gang naar de liefde vanaf nu niet meer alleen te doen. En …. we gaan je niet pamperen.
Blijf vooral van alles met ons delen, dat maakt je losser, maakt dat je uit de ban van het leidzaam-cirkelen raakt. Je ontmoetingen zullen dan totaal anders worden. Als je jezelf op z’n minst maar gunt dat jij het waard bent lief te hebben en liefgehad te worden zal je makkelijker en spontaner leven, vrolijker, met een lach, wat aantrekkelijk is. De volgende keer maken we eenmalig een lijst van al je negatieve, tegenwerkende overtuigingen, die we vervolgens gaan laten leegbloeden, liefdevol om zeep helpen (= leeg laten lopen). Dan zie je nog duidelijker wat je jezelf aandeed.”
Richard is teruggekomen zonder verdere afzeggingen. Het werd hem helder wat hij allemaal aan pijnlijke zelfontkenningen had verzameld en ging op mijn voorstel daarmee te kappen in. Het had hem al genoeg gekost.
Op dit moment heeft hij allereerste kennismakingen met onze intimiteitsmassages, die gericht zijn op lijflijk beleven van gevoel. Mag het brein even naar de wasserij.