In Amerika heeft vanaf eind vorige eeuw tot een aantal jaren geleden een groep mensen bestaan die zich ‘involuntarily celibates’ noemden. Geen enkel lid had in tijden een liefdesrelatie gehad, velen waren maagd. Een interessant fenomeen, zo’n verzameling van (40.000) mensen die toch wel graag een relatie wilden.
Tot er onderling niet mis te verstane geweldadigheden uit voortkwamen, vooral naar vrouwen en scholen. Reden waarom deze groep verboden en opgeheven werd.
Het is jaren en jaren geleden, ik denk 17, dat ik van ze hoorde, van Incels. Dat kwam doordat een Amerikaans filmmaker, George, naar me toe kwam om me te interviewen. Hij informeerde me over hen en zei dat hij meerdere hulpverleners had geïnterviewd. Hij had mijn website gelezen en was geboeid geraakt. Mijn werk moest in Incelkringen wereldnieuws worden.
Hij betaalde de reis niet zelf. Zijn moeder was meegekomen en gunde hem deze trip. Aardige jongen, die George, eind twintig, schatte ik. Hij filmde me precies de afgesproken tijd, twee uur, vertrok, en vervolgde zijn reis door Europa samen met zijn moeder. Zo had zij er ook nog iets aan. Ik bleef wat bevreemd achter, wist toen niet zo goed waarom.
Na enige tijd kwam het interview in concept naar me toe. Eerlijk gezegd, was ik er helemaal niet blij mee. Dat kwam vooral door de manier van filmen, aldoor vanuit één lens-punt, stil en stijfjes, totaal niet boeiend. Zo levenloos gemaakt, wilde ik me helemaal niet vertonen. Jeetje!
Er begon in de maanden erna iets te dagen bij me. Tussendoor hadden we gesproken over een Amerikaanse hoogleraar psychologie die op een campus sociaal werk deed voor verlegen studenten. Hij koppelde ze aan elkaar buiten de collegebanken om. Interessant. Indertijd had ik, met toestemming, de vele boeiende bladzijden van de hoogleraar van het internet mogen kopiëren; er was niet gewoon een boek te koop. Ik heb de bundel nog steeds.
George kende hem persoonlijk, waren we achtergekomen. De beschreven studenten hadden vaak last van autisme, zo had de academicus geconstateerd en zijn initiatief hielp hen uit hun sociale schulp te komen. Het bleek dat hij daardoor zichzelf hielp socialer te worden, want in feite behoorde hij ook tot die groep, last hebbend van sociale onhandigheid, net als George overigens, in antwoord op mijn vraag daarover.
De groep ‘Incels’ was eerder al ontstaan, zie Wikipedia. Ik weet niet of de bewuste hoogleraar psychologie aan de wieg ervan heeft gestaan. Als dat zo was, dan vast en zeker met goede bedoelingen.
Uiteindelijk heb ik George nooit toestemming gegeven voor publicatie van het interview. Hij vroeg er natuurlijk herhaaldelijk om, maar ik bleef telkens met mijn pen steken boven het handtekeningvakje. Ik wist niet echt waarom. Gelukkig heeft hij niet gepubliceerd, want mijn naam werd nooit gekoppeld aan Incels. Saved by intuition? Ik denk het wel.
Nu kan ik alleen maar zeggen:
“Moge alle onvrijwillig celibatair levende mensen baat hebben bij zéér goed luisterende oren, vriendelijke ogen, een lieflijk sprekende mond en warme armen.
Zeg nou zelf, is mijn al 25 jaar geleden gemaakt quote nog steeds springlevend, ja of ja?