Sprookje

Zijn moeder hield hem in de houd(t)greep. Hij had bijna geen minuut voor zichzelf. Geen leuk vooruitzicht als je over een partnerschap nadenkt.

Ze woonden na de dood van zijn vader samen in het ouderlijk huis, Stephen en zijn moeder. Hij had zijn baan als techneut opgezegd om het familiebedrijf van zijn vader voort te zetten, te redden. Hij had daar allerminst spijt van, maar moest in privétijd zien om te gaan met zijn moeder en haar manipulerende gedrag.

Stephen (40) moest zich in zijn single leven staande houden met een moeder die hem -in mijn ogen- onbehoorlijk stevig mishandelde en misbruikte, jarenlang. Hij kwam daarom nooit met een meisje thuis, was maagd gebleven. Omdat hij de consequenties van het uitblijven van een relatieleven niet durfde delen met zijn thuisfront, noch met vrienden, werkte hij harder en harder en hield zich uit zelfbescherming ‘uit de markt’.

Zijn moeder kon zichzelf niet in de hand houden. Ze dronk, sloeg wartaal uit, schold, vernederde, schopte en mepte hem, viel om. Ze wist bijna niet meer wat ze deed. Wat ik zag, kon Stephen bijna niet horen. Ze gedroeg zich supergemeen. En ik zag een hele zieke vrouw, want een gezonde vrouw zou haar zoon steunen in plaats van afbranden.

Ik gaf hem een negatief advies voor intimiteitscoaching richting een relatie omdat ik zijn basis absoluut te ongezond vond. Het mooist is wanneer je je vader en moeder in je eigen hart kunnen laten huwen, ongeacht de realiteit. Afschuw hebben van je moeder, zoals hij het meemaakte,  was op z’n minst een tegenwerkend gegeven voor zijn eigen liefdesleven. 

Na drie bezoeken -hij bleef mij opzoeken- begon het bewustzijn in hem te groeien dat hij degene was die zijn leven uitstelde, ruïneerde, niet zozeer zijn moeder. Hij had simpelweg niet de ballen gehad om hulpverlening in te schakelen voor haar of ervoor te zorgen dat ze naar een verzorgingshuis kon gaan en goede hulp krijgen. Hij meende dat hij spijt zou krijgen van zo’n stap. “Dat doe je toch je eigen moeder niet aan.” Maar dat is een geweldige misvatting. Zijn moeder verdiende betere zorg, terwijl ze tegelijkertijd vocht als een leeuwin om thuis te kunnen blijven. Hij kon haar in z’n eentje niet aan. Zij won gevechten altijd. Maar een ‘goede’ moeder zou haar zoon de winst gunnen, wist ik uit eigen ervaring. Ik vermoedde een steeds heftigere stoornis bij haar en verlies van overzicht bij hem.

Bij het derde bezoek gaf ik weer aan dat zijn moeder hulp nodig had, want ze zou zeker ongelukkig zijn over haar eigen gedrag en dat niet meer kunnen stoppen. Zo’n situatie behoeft op z’n minst geriatrisch ingrijpen. 

Op mijn advies zijn hij en de huisarts gaan samenwerken. De huisarts zou direct ingrijpen als de moeder weer dronken om zou vallen en zich bezeren. Dat gebeurde al binnen een week. Ze kwam in het ziekenhuis terecht. Daar moest ze noodgedwongen de drank afzweren. Toen dat wonder boven wonder best makkelijk lukte werd ze een ander mens.

Ze kreeg meer en meer hulp van het ziekenhuis, werd vervolgens toegelaten in een ouderenhome, en werd door alle goede zorgen zo maar een lief oud wijf, eentje om van te houden, zoals hij haar in zijn vroege jeugd had gekend. Vanuit Steven en diens eerder onzichtbare broer groeide de toenadering naar haar, sterker nog, ze begonnen binnen een maand een hecht gezin te worden, voor het eerst sinds 20 jaar. Ze hebben uiteindelijk vaak gelachen met z’n drieën.

Steven hervond vrede, kreeg eindelijk de kans om uit te rusten en zijn zaken op orde te brengen. Tijd om met Aquarion in zee te gaan. Hij volgde zijn traject tijdens een 7-daagse vakantieweek, ontwikkelde zich vlot in de aanraking, in zijn manrol, in zijn gesprekken; leerde of zijn leven er vanaf hing. Later bleek hij zijn vrijheid te zijn gaan vieren door naar prostituees te gaan, puur om met meerdere vrouwen te oefenen. Sans gêne.

Na drie maanden ontmoette hij de liefde van zijn leven, tijdens een verjaardag bij kennissen waar ze vertelde al even gescheiden te zijn van haar hardhandige man. Steven had haar altijd al leuk gevonden. Hier was zijn kans, hij greep hem direct. En zij zei ja, ze wilde zo graag tederheid. En die had hij in overvloed. 

Zijn moeder was superblij voor hem. Haar oudste zoon, haar Steven, zou binnenkort trouwen. Twee jaar later overleed ze, gelukkig, vredig met haar beide zoons in haar hart, met hun vrouwen en hun kinderen. 

Steven is in de tussentijd getransformeerd van een verstijfde, geslachtofferde man in een respectvolle minnaar met rechte rug. Hij vertoonde zich, sprak zich uit en viel haar daardoor ineens op, vertelde zijn geliefde mij achteraf.

Zijn liefdesvermogen blijkt niet te hebben geleden onder de eerdere terreur. Hij had godzijdank genoeg tederheid in zichzelf kunnen opslaan en koesteren. Hij haalde samen met ons dat vermogen terug en kan het nu volop uitwisselen met de mensen om hem heen, gegroeid als hij is van een ongelovige in een lieve, gloedvolle, daadkrachtige geliefde en vader van een dochtertje.

Als in een sprookje.