Tantra is kort door de bocht de weg naar vervulling in het leven, een filosfie, een wijsheid, die niet zomaar alleen seksueel gericht is.
Ik ben -zonder meer- voorstander van het aangaan van tantrische ontplooiing. Tantra kan schitterend mooie ervaringen opleveren, tenminste als je de impact met enig gemak tot je door kunt laten dringen, wat voor menig intiem-ervarene al zeer indringend kan zijn, zelfs een openbaring.
Een laatbloeier echter, loopt niet te koop met zijn gebrek aan seksuele ervaring en hij zal dan ook niet gemakkelijk de werkelijk boodschap van een tantrales gaan verstaan. Ik schat in dat zulke bevindingen nog meer terugval aan levensplezier veroorzaken en dat dit vaker geheim blijft dan opgemerkt wordt.
Ik ben van mening dat het voor laatbloeiers aan te raden is eerst seksueel ingewijd te zijn en minstens een relatie te hebben gehad, alvorens aan tantragroepen deel te nemen.
De redenen voor mijn mening zijn zowel ethisch, humaan als logisch gegrond.
Een laatbloeier zal hoogstwaarschijnlijk de aansluiting missen met de wel ervarenen in de groep, wat vermoedelijk nogal wat schrik- en pijnmomenten zal opleveren, omdat dit al tientallen jaren in het leven van de maagd afwezig is en onbespreekbaar.
Hij wacht liever af hoe het hem verder zal vergaan in de groep dan zijn geheim te delen. Hij zal dan ook niet voor de volle 100% mee kunnen doen, wegens gebrek aan doorvoelde ervaring en inschattingen en door zijn eigen geheime gedachtes. Hij zal niet of nauwelijks enige ‘feedback’ op intieme handelingen hebben gekregen; tasten in het duister blijft een aanwezige, roerige onderstroom.
Zelfs komt het veelvuldig voor dat het maagdzijn in de groep extra verborgen wordt gehouden dan hij of zij zelf wenste, gewoonweg omdat niemand vraagt of er maagden in de groep zitten. Deze persoon acteert niet of nauwelijks, is stil. Hij reageert eerder op uitnodigingen. En dan nog wordt er niet altijd naar waarheid geantwoord of wil de beleiding, uit gêne voor het onderwerp, de groep niet verontrusten. Stel je voor dat iemand zijn of haar vinger opsteekt. Het zou kunnen betekenen dat er geld moet worden teruggeven of in extra uren gratis uitleg moeten worden geïnvesteerd.
Door wat ik hierboven aankaart, zou ik groepsleiders ondoordachtzaamheid kunnen aanwrijven. Erger nog, kan een deelnemer extra pijnen oplopen wat vermeden had kunnen worden. Ik vind het van het grootste belang dat er een duidelijke intake op dit punt bij tantragroepen is, vooraf, dus niet tijdens deelname, noch achteraf.
De pijnen kunnen tenslotte cumuleren, zoals:
- extra schaamte door het geheim van maagdzijn, als dat niet meteen klip en klaar wordt gedeeld met de cursusleiding en met de deelnemers
- door vermijden van openheid over onaangeraakt zijn, zal diegene hoogstwaarschijnlijk geschokt raken en misschien naar huis gaan met extra problematiek
- hij staat regelmatig ‘te kijk’ in de groep, omdat hij niet weet toe te tasten, laat zijn beurt voorbij gaan, maar ook dat zal de anderen keer op keer opvallen
- verzwijgen van zoiets belangrijks slaat terug op alle niveau’s van het toch al lastige bestaan
- hij kende tot dan toe alleen porno en soloseks, een wereldvreemd soort ‘redding’ in dit gezelschap, vermoedt hij
- hij of zij zal eerder geneigd zijn mooi weer te spelen, waar openheid zo nodig is
- teleurstelling over ‘er uitliggen’ bij een tantragroep wordt meestal niet herkend door de leiding noch door andere omgevingen, incl. behandelaren, wegens onbekend zijn met seksuele depressie, met neiging tot suicidaliteit.
- doorvragen was er nauwelijks bij; de maagd voelt zich onvervuld, leeg, ietwat ‘verraden’, maar dat mag hij niet van zichzelf; wellicht vindt hij toch diepgaande specialistische hulpbronnen.
Verhaal
Jan is één van de mannen die ik begeleid heb nadat hij als nietsvermoedende maagd van 32 jaar aan een tantragroep had deelgenomen. Een paar maanden later kwam hij bij mij uitzuchten, behoorlijk gestresst en down, eerst zijn verhaal nog vergoeilijkend dat hijzelf zo dom was geweest om in te tekenen. De oorzaak van de extra stress was hij dus zelf. Zo ging het altijd in zijn leven. Vicieuze cirkel …
“Op de talloze momenten dat voorgesteld werd een partner voor een oefening te kiezen, wachtte ik te lang af, liet ik mijn beurt voorbijgaan. Dan ging ik maar aan de kant zitten. De docente ving mij wel af en toe op. Iedereen zag het. Op het laatst werd ik nog meer gemeden dan in het begin, op één aardige oudere vrouw na. Ik wou wel door de grond zakken. Verdwijnen. Maar in zo’n groep kan dat niet, dacht ik. Ik durfde ook niet weg te gaan. En dan ook nog net doen of het me niks deed, met zo’n jofele smile. Van binnen was ik een brok ellende. Ik heb veel niet begrepen, deed maar wat.”
Omgekeerd is tantra een prachtige aanvulling op het liefdesleven, vooral ná inwijdingen, maar ook dan is het uit zelfzorg beter om bij de basis te beginnen, een proefles van een paar uur, dan een middag, dan een weekend; niet te snel en niet te uitgebreid. Ik kan soms helpen bij de keuze.
Natuurlijk is er ook een voordeel voor laatbloeiers; die -naar mijn mening- echter op één vinger te tellen is: wakker worden door geschokt te raken. Hmmmm.
Ik vind dat er sowieso een bredere interesse en inleving in, bewustzijn voor de gevoelens van afgezonderd levende mensen nodig is. Dan zal een berg drama worden voorkomen.